De Braakmanpolder, mijn geboortegrond, ligt er verscholen bij. Het laatste gat in de Schelde werd hier in 1952 gedicht, de mosselvangst stokte, 28 kilometer dijken werden ontlast voor nieuw land. Hier schuilt de strijd tussen land en water, tussen landbouw en natuur, tussen economie en klimaat.
Legio onderzoeksrapporten zijn er geschreven over deze plek. Geschuwd door de boeren, geliefd door de vogelaars, waar het toerisme zoekt en de industrie aan de zijlijn floreert. In deze laatste ingepolderde polder in Zeeuws-Vlaanderen, wordt nu de natuur beheerd. De schuur van mijn vader staat er nog, nu een bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer. Wat heeft dit landschap ons nog te vertellen en waar zijn mijn wortels gebleven?
40 jaar geleden verliet ik deze polder, op zoek naar de verbeelding. Nu wil ik als curator en programmamaker het verhaal van de Braakman vertellen, samen met een collectief van Zeeuwse kunstenaars die zich verbinden aan deze plek.
Waar de kunst autonoom is maar niet op zichzelf.
Waarbij het landschap de drager wordt en de verhalen gehoord.
Waar toeschouwers deelnemers worden, met de voeten in de klei en het hoofd in de wolken.
Het is niet de schuld van de grond. Geschiedenis laat zich niet wissen.
Carien Poissonnier, 2022